krul

hallo dames, Alweer even geleden dat wij toch besloten om ons laatste cryootje toch terug te plaatsen... Deze is helaas ook niet blijven zitten. Onze zoon zal dus geen broer of zus krijgen. Maar...ik heb er vrede mee. Het was voor ons de hekkensluiter van een jarenlang gevecht, en het feit dat we na deze periode toch spontaan een zoon kregen is voor mij nu nog meer een wonder; 19 embryo's in 14 terugplaatsingen hebben allemaal niets gedaan, en onze zoon kwam zo maar even spontaan op het einde....dan kun je niet anders dan dankbaar zijn en genieten van wat je nu hebt. We wilden het embryootje toch een kans geven, en vandaar deze laatste poging, maar het is goed zo. Het geeft ook rust. Moet wel eerlijk zeggen dat het nog steeds raar voelt om helemaal niet meer bezig te zijn met 'zwanger worden' en dat we ons nu juist weer druk moeten gaan maken om te zorgen dat we niet meer zwanger worden! (ben nu 44 dus....) Met onze kleine man gaat alles top....het is inmiddels een vrolijke peuter van bijna 3! Ik wilde dit toch nog even delen met jullie en zeggen....bedankt voor alle jaren steun, info , een schouder, en een luisterend oor! liefs, krul

Hallo dames.... Even een korte reactie van mij... We gaan ons ijsklontje halen... en wel in mijn buik! Beslissing genomen, en we laten de natuur beslissen of het bij ons wil blijven! Het gaat al snel gebeuren.... ik zal jullie uiteraard de uitkomst melden! Liefs, krul

Het is alweer even geleden dat ik geschreven heb over mijn kinderwens, de vervulling ervan, en over ons overgebleven embryo. Om precies te zijn…1 jaar geleden…ons mannetje was toen bijna 1, en ik begon heel erg na te denken over de vraag, wat te doen met ons overgebleven embryo. Inmiddels zijn we een jaar verder, heb ik steeds keurig het invriescontract verlengt, maar ben ik er nog steeds niet uit; laten vernietigen of laten terugplaatsen…(doneren is geen optie meer voor ons…) Met onze kleine man gaat alles super…bijna 2 en een heerlijk ventje….wat houden we veel van hem!! Partner en ik hebben het regelmatig over wel of niet terugplaatsen van ons laatste embryo, en duidelijk is eigenlijk wel, dat we het wel goed vinden zo. We zijn zo blij met ons ventje, en vinden het ook druk zat zo. Ik wordt in januari 44, dus dat speelt ook mee. Maar ok, terugplaatsen mag in dusseldorf tot 46 jaar… Vooral partner is er wel uit; het is goed zo….maar…. Ja, er komt een maar…..ik twijfel steeds zo enorm…en steeds als de rekening op de mat valt om het invriescontract weer voor een half jaar te verlengen (…en te betalen!) dan ga ik toch weer twijfelen en betaal ik maar weer netjes het bedrag zodat ik de beslissing nog niet hoef te nemen. Een maandje terug was ik er uit…dacht ik…ik dacht, als ik het embryo nou gewoon naar huis laat komen, geen terugplaatsing, maar gewoon, bij mij….in de kast, in het rietje, blikje of wat dan ook, dan kan ik het een plek geven en afronden en is het klaar… Misschien klinkt dit gek, maar, ook al besluit ik om het embryo niet meer terug te laten plaatsen, dan wil ik het toch ‘terug’. Alle 18 embryo’s die er tijdens de ivf-jaren na de ontdooi procedure goed uitkwamen zijn allemaal bij mij teruggekomen, dmv 13 terugplaatsingen, en daar ook weer gesneuveld…helaas, maar….wel allemaal bij MIJ…! Even voor de duidelijkheid; ons zoontje was een spontane zwangerschap, vlak voordat we op gingen voor de allerlaatste terugplaatsing van het embryo dat nu dus nog in dusseldorf ligt. Dus…ik gebeld met dusseldorf wat de mogelijkheden waren om dit embryo terug te krijgen…. Met bibberende stem een beetje verteld wat ik wilde, en gevraagd wat de vervoersmogelijkheden waren. Toen werd mij een aantal vervoersmogelijkheden voorgesteld (met aanzienlijke kosten…!) waarbij het embryo nog ong. 4 dagen goed blijft.(..met de bedoeling om het ergens in nederland te laten terugplaatsen..) Tja, en toen moest ik dus toch nog iets duidelijker zijn tegen die mevrouw, en vertellen dat ik het waarschijnlijk niet terug wilde laten plaatsen en toen kwam de vraag waarom ik het dan terug wilde, als ik het toch niet liet terugplaatsen… Tja…en toen kwamen de tranen….en boosheid…gewoon…zei ik, omdat het van MIJ is, en ik er heeeel veel voor heb moeten doen om dit embryo te maken, en ik het bij me wil hebben, net als alle andere 18!!! Stilte…..aan de andere kant van de telefoon. En het duurde een tijdje voordat ik doorhad dat deze mevrouw het ook moeilijk had, en nu pas begreep wat ik wilde en waarom. Toen ik weer een beetje kon praten heb ik afgesproken met deze mevrouw dat ik nog een keer terugbel, en toen zei ze dat dat prima was, en dat we dan samen naar een passende oplossing kunnen zoeken. Wat mij nog het meest verbaasde was het feit dat ze hier waarschijnlijk nog nooit eerder mee te maken had gehad. Ik begon te twijfelen aan mezelf, en over hoe ik dit wilde…was het niet allemaal wat overdreven van mij? Waarom niet gewoon laten vernietigen, het is tenslotte maar een klompje cellen..hup, weg ermee, beslissing genomen… Maar helaas…zo werkt het dus niet (meer) voor mij. Na zoveel jaren ivf, 18 embryo’s en 13 terugplaatsingen verder zie ik een embryo niet meer als ‘een klomp’ cellen, maar als een potentieel kindje..(de kliniek ziet helaas ook alleen ‘de klomp cellen’….en de rekening die daarbij hoort..) En zeker na de geboorte van ons zoontje, als je ziet wat er van zo’n ‘klompje cellen’ terecht komt, dan denk je niet meer in die termen. Misschien dat het daarom nu ook zo moeilijk is om afscheid te nemen van ons embryo. Komt nog bij, dat, als ons mannetje niet spontaan was ontstaan, we dit embryo WEL een kans hadden gegeven…ook dit knaagt aan mij….zo van…het verdiend een kans… Alles is bij mij nu weer gaan leven…zeker na dit telefoon gesprek met dusseldorf…..ik ben weer terug bij af, en heb gisteren de rekening voor verlenging van de opslag maar weer betaald, om even rust in mijn kop te krijgen. Steeds vaker denk ik nu weer…kom op, laten we er voor gaan, gewoon een gokje wagen en maar zien waar t schip strand. En als het dan niet blijft zitten…dan heeft de natuur besloten, en is het ook goed….maar dan is ons ‘klompje’ wel thuis… …er moet weer veel gepraat gaan worden hier dit weekend…pfffff Liefs, Krul

Hallo dames.. Ik weet niet of ik hier op de juiste plek schrijf,maar wist niet zo snel waar ik dit onderwerp moest plaatsen. Ik heb al een hele tijd niets geschreven hier, maar wel regelmatig meegelezen. Velen van jullie zullen wel weten dat ik inmiddels een zoontje heb, na een spontane zwangerschap, (een wonder...zie onderschrift...) hij is nu 11 maanden, en hij doet het helemaal super!! We zijn zo blij en gelukkig met hem, en alles gaat helemaal goed. Met mijzelf ook, hoewel de littekens van het verdriet van de afgelopen ivf-jaren er echt nog wel zitten, al worden ze wel wel minder diep... Totdat....ja, totdat er weer een brief op de mat valt vanuit dusseldorf...of we het invriescontract van ons enig overgebleven embryootje nog een keer willen verlengen (a 151,- euro per half jaar!!) Dan gaat mijn hele lichaam weer in de ivf-modus, met alle gevoelens erbij! Al maanden pieker ik me suf wat ik met dit embryo wil doen. Wij zijn het er samen eigenlijk wel over eens dat we het goed vinden zo, ook gezien mijn leeftijd (ben nu 42) Maar in duitsland zijn er maar 2 mogelijkheden met het embryo...of vernietigen of zelf terugplaatsen. Er is dus geen optie; afstaan aan de wetenschap, zoals hier in nederland. Nu is het zo, dat ze wel bezig zijn in duitsland met embryo donatie, waar ikzelf heel veel over nadenk. Ik heb dus dr. Scholtes een paar maanden geleden een mail gestuurd met een heleboel vragen hierover, waarop ik een heel kort, bot en echt dr. scholtes-antwoord kreeg. In het kort komt het er geloof ik op neer dat we dan volledig afstand doen van het embryo, en dat het dan wordt gedoneerd aan een patient van de kliniek in dusseldorf. In duitsland mag, net als hier, ook niets anoniem, dus ik geloof dat, als er een kindje uit geboren wordt, het op zijn 16de op zoek kan naar zijn/haar biologische ouders. Mijn hoop was dat we zelf nog een soort van inspraak hadden over, naar wie het embryo zou gaan, of dat je misschien zelf iemand aan kon dragen, maar ik geloof niet dat die mogelijkheid bestaat. Mijn vraag aan jullie is eigenlijk, kennen jullie mensen, of zitten jullie misschien zelf in een soortgelijke situatie? Ik kan er echt wakker van liggen. Zomaar laten vernietigen, waar ik zoveel jaar voor heb geslikt, gespoten, gesnoven , en gehuild heb...en daarbij ,het is een potentieel kindje, zo voel ik het toch. Ook ben ik er nog niet helemaal uit hoor, of ik het evt. af zou willen staan aan iemand, ik moet daar ook nog goed over nadenken, en zou er daarom ook heel graag over praten met iemand die voor zo'n zelfde keuze heeft gestaan. Nou, heel verhaal nog geworden, maar ok. Toch wel weer fijn om na zo'n lange tijd weer even op het vertrouwde forum van me af te kunnen schrijven!! liefs, krul

test test

Ook hier een tester!! Wel ff wennen hoor dit, pfffff...was zo vertrouwd met het oude...liefs krul